HarperCollins
Bu makaleden satın aldığınız herhangi bir şeyden ortaklık komisyonu alabiliriz.
İçinde “Cher: Anı – Birinci Bölüm” (19 Kasım'da HarperCollins tarafından yayınlanacak), şarkıcı-aktris, Sonny Bono ile olan ortaklığı ve evliliği de dahil olmak üzere müzik sektöründeki ilk yıllarını anlatıyor. İkilinin 1960'larda ve 70'lerde sekiz Top 20 hiti vardı ve TV dizileri “The Sonny & Cher Comedy Hour” reytinglerde bolluk yarattı.
Aşağıda 11 yaşındayken hayatının yönünü değiştirecek bir etkinliğe katıldığını anlattığı bir alıntıyı okuyun: Elvis Presley konseri.
Ve Anthony Mason'ın Cher ile 17 Kasım'da “CBS Pazar Sabahı” programında yapacağı röportajı kaçırmayın!
“Cher: Anı – Birinci Bölüm”
Dinlemeyi mi tercih edersiniz? Audible'ın şu anda 30 günlük ücretsiz deneme sürümü mevcut.
ÖNSÖZ
Los Angeles, Yaz 1956
Ağzım açık televizyona bakarken, vücudumda bir aşağı bir yukarı ürpertiler dolaşırken fıstık ezmeli ve reçelli sandviçimin kucağımdaki tabağa düşmesine izin verdim.
Okuldan sonra evde tek başıma, televizyonun önünde yerde bağdaş kurarak (en sevdiğim pozisyon, hareketsiz) oturuyordum, huzurun ve sessizliğin tadını çıkarıyor ve en sevdiğim programı izliyordum. Amerikan Bando Standı. Kamera piyanonun başında oturan güneş gözlüklü yakışıklı bir adama dönerken Dick Clark, “Ve şimdi bayanlar ve baylar, Ray Charles,” diye duyurdu.
“Gürcistan, Gürcistan. . . ” diye başladı ve ben gözyaşlarına boğuldum. Annem hakkında bir şarkı söylediğine inanamadım. Sandviçime gözyaşları damlarken, hayatımda hiçbir şeye bu kadar bağlı hissetmemiştim. Ray Charles'ın sesi ve melodi tam olarak nasıl hissettiğimi ifade ediyor gibiydi.
Onu şarkı söylerken görmeye alışmam haftalar sürdü ve bazı bakımlardan bunu hiç yapmadım ama sonra şarkılarını ilk kez radyoda duyduğum biri dünyaya dair anlayışımda bir delik açtı ve ben asla ama asla aynı olamadım. Annem izlerken ben televizyona bakarken Ed Sullivan GösterisiElvis Presley adında popüler bir genç şarkıcı ekranı doldurdu. Annem ve ben, Eylül 1956'daki bu tarihi performansa tanık olan altmış milyon Amerikalıdan ikisiydik.
Elvis o Pazar gecesi oldukça geleneksel giyinmiş olmasına rağmen şimdiye kadar gördüğüm tüm sanatçılardan farklı görünüyor ve hareket ediyordu. “Don't Be Cruel” şarkısını söyleyerek başladı ve “Love Me Tender” şarkısını söylediğinde sanki sadece bana şarkı söylüyormuş gibi hissettim. Hemen televizyonun içine atlamak istedim ve olmak Elvis.
Bir yıl sonra Los Angeles'taki Pan-Pacific Oditoryumu'nda konser vereceğini duyduğumda, on bir yaşındaki gözlerimde yıldızlarla eve koştum. “Anne, anne! Elvis Pan-Pasifik'te olacak! Gidebilir miyiz?… Lütfen?” Orada olmam gerektiğine ikna oldum. Gizlice, kalabalığın içinde beni fark edip seçeceğini düşünmüştüm, gerçi eminim ki her kız da böyle düşünmüştür.
Şans eseri benim için otuz bir yaşındaki annem de Elvis'e benim kadar deliriyordu; bu durum arkadaşlarımı etkiledi çünkü anneleri onun saf cinselliğini onaylamadı. Bugüne kadar parayı nereden bulduğunu bilmiyorum ama bir şekilde Georgia buldu. Annem ve ben giyinip anne kızdan çok kız kardeş gibi şehre doğru yola çıktık. Fairfax Bölgesi'ne yaklaştıkça gerilimin arttığını hissederek, çok geçmeden kendimizi dokuz bin gürültücü kızdan oluşan hareketli bir kalabalığın içinde bulduk.
Saf bir adrenalin dalgasıyla oditoryumun içinde sürüklendik. Katlanır koltuklarımız seyircilerin yarısı kadar gerideydi ama bu benim için sorun değildi. Karanlık sahneye beklentiyle bakan kızlara baktığımda, kalbimin düz küçük göğsümün içinde çarptığını hissedebiliyordum; bu, hayatımın ilerleyen dönemlerinde fazlasıyla aşina olacağım bir duyguydu.
Sahne karanlıktı ama spot ışıkları ona vurduğunda Elvis oradaydı ve büyülüydü. Kalabalıktan daha önce duyduğum hiçbir şeye benzemeyen bir uğultu yükseldi. Flaş ampulleri patladı. Keşke küçük Kodak Brownie'mizi getirseydim. Elvis, spot ışıklarında parıldayan ve renk değiştiren ünlü altın takım elbisesiyle orada duruyordu.
O muhteşem gülümsemesi ve benimkiyle tamamen aynı renkteki parlak siyah saçlarıyla çok yakışıklıydı. Etrafımızdaki herkes ayağa fırladı ve o kadar histerik bir şekilde çığlık atmaya başladı ki, “Heartbreak Hotel” kelimesini zar zor duyabiliyorduk. Ama oğlum, onun hareketlerini görebiliyorduk; kalçalarını nasıl döndürdüğünü ve bacaklarını titretecek şekilde nasıl salladığını. Ellerinden geldiğince ses çıkarmakla yetinmeyen kızlar daha iyi görebilmek için sandalyelerinin üzerine zıplamaya başladılar, bu da artık Elvis'in yalnızca başını ve omuzlarını görebildiğimiz anlamına geliyordu.
O çığlık atan kalabalığın ortasında olmak, histeriyle birlikte sahneye doğru sürüklenen devasa kalçalı bir gelgit dalgasına kapılmak gibiydi. Herkesin neden bu kadar çılgınca davrandığına dair hiçbir fikrim yoktu. Doğrusunu söylemek gerekirse bu kısmı anlamayacak kadar gençtim (ama ben üç yaş daha büyük olsaydım ve annem de üç yaş daha genç olsaydı bayılırdık). Bu şimdiye kadar yaşadığım en heyecan verici deneyimdi çünkü bir gün ben de o sahnede ilgi odağı olmak istediğimi biliyordum.
Anneme baktığımda sayıma hazırdı. İkimiz de büyülenmiştik. Muhteşem bir kıyafetle o kadar güzel görünüyordu ki, ben de dahil olmak üzere buradaki tüm kızlar arasında Elvis'in onu seçeceğinden emindim.
Duyması için ağzımı kulağına bastırıp elimi üstüne götürdüm ve bağırdım: “Anne, biz de yerimizde durup çığlık atabilir miyiz?”
“Evet” diye yanıtladı, bir genç gibi sırıtarak ve topuklu ayakkabılarını çıkararak. “Hadi, yapalım!” Biz de onu görebilmek için parmak uçlarımızda yükselerek öyle yaptık.
Mutluluktan parlayarak, Elvis'in ben büyüdüğümde benimle evlenemeyecek kadar yaşlı olup olmayacağını, böylece bana her gün şarkı söyleyebileceğini bulmaya çalıştım. Bayan Presley olmayı hayal ederken, altın rengi bir lame bulutun üzerinde süzülürken haftalarca annemle Elvis hakkında konuşmayı bırakamadım.
Cher'in “Cher: The Memoir (Part One)” adlı eserinden alıntıdır. Telif Hakkı © 2024 Cher'e aittir. HarperCollins'in izniyle yeniden basılmıştır.
Kitabı buradan alın:
“Cher: Anı – Birinci Bölüm”
Yerel olarak satın alın Bookshop.org
Daha fazla bilgi için:
Daha
Bu makaleden satın aldığınız herhangi bir şeyden ortaklık komisyonu alabiliriz.
İçinde “Cher: Anı – Birinci Bölüm” (19 Kasım'da HarperCollins tarafından yayınlanacak), şarkıcı-aktris, Sonny Bono ile olan ortaklığı ve evliliği de dahil olmak üzere müzik sektöründeki ilk yıllarını anlatıyor. İkilinin 1960'larda ve 70'lerde sekiz Top 20 hiti vardı ve TV dizileri “The Sonny & Cher Comedy Hour” reytinglerde bolluk yarattı.
Aşağıda 11 yaşındayken hayatının yönünü değiştirecek bir etkinliğe katıldığını anlattığı bir alıntıyı okuyun: Elvis Presley konseri.
Ve Anthony Mason'ın Cher ile 17 Kasım'da “CBS Pazar Sabahı” programında yapacağı röportajı kaçırmayın!
“Cher: Anı – Birinci Bölüm”
Dinlemeyi mi tercih edersiniz? Audible'ın şu anda 30 günlük ücretsiz deneme sürümü mevcut.
ÖNSÖZ
Los Angeles, Yaz 1956
Ağzım açık televizyona bakarken, vücudumda bir aşağı bir yukarı ürpertiler dolaşırken fıstık ezmeli ve reçelli sandviçimin kucağımdaki tabağa düşmesine izin verdim.
Okuldan sonra evde tek başıma, televizyonun önünde yerde bağdaş kurarak (en sevdiğim pozisyon, hareketsiz) oturuyordum, huzurun ve sessizliğin tadını çıkarıyor ve en sevdiğim programı izliyordum. Amerikan Bando Standı. Kamera piyanonun başında oturan güneş gözlüklü yakışıklı bir adama dönerken Dick Clark, “Ve şimdi bayanlar ve baylar, Ray Charles,” diye duyurdu.
“Gürcistan, Gürcistan. . . ” diye başladı ve ben gözyaşlarına boğuldum. Annem hakkında bir şarkı söylediğine inanamadım. Sandviçime gözyaşları damlarken, hayatımda hiçbir şeye bu kadar bağlı hissetmemiştim. Ray Charles'ın sesi ve melodi tam olarak nasıl hissettiğimi ifade ediyor gibiydi.
Onu şarkı söylerken görmeye alışmam haftalar sürdü ve bazı bakımlardan bunu hiç yapmadım ama sonra şarkılarını ilk kez radyoda duyduğum biri dünyaya dair anlayışımda bir delik açtı ve ben asla ama asla aynı olamadım. Annem izlerken ben televizyona bakarken Ed Sullivan GösterisiElvis Presley adında popüler bir genç şarkıcı ekranı doldurdu. Annem ve ben, Eylül 1956'daki bu tarihi performansa tanık olan altmış milyon Amerikalıdan ikisiydik.
Elvis o Pazar gecesi oldukça geleneksel giyinmiş olmasına rağmen şimdiye kadar gördüğüm tüm sanatçılardan farklı görünüyor ve hareket ediyordu. “Don't Be Cruel” şarkısını söyleyerek başladı ve “Love Me Tender” şarkısını söylediğinde sanki sadece bana şarkı söylüyormuş gibi hissettim. Hemen televizyonun içine atlamak istedim ve olmak Elvis.
Bir yıl sonra Los Angeles'taki Pan-Pacific Oditoryumu'nda konser vereceğini duyduğumda, on bir yaşındaki gözlerimde yıldızlarla eve koştum. “Anne, anne! Elvis Pan-Pasifik'te olacak! Gidebilir miyiz?… Lütfen?” Orada olmam gerektiğine ikna oldum. Gizlice, kalabalığın içinde beni fark edip seçeceğini düşünmüştüm, gerçi eminim ki her kız da böyle düşünmüştür.
Şans eseri benim için otuz bir yaşındaki annem de Elvis'e benim kadar deliriyordu; bu durum arkadaşlarımı etkiledi çünkü anneleri onun saf cinselliğini onaylamadı. Bugüne kadar parayı nereden bulduğunu bilmiyorum ama bir şekilde Georgia buldu. Annem ve ben giyinip anne kızdan çok kız kardeş gibi şehre doğru yola çıktık. Fairfax Bölgesi'ne yaklaştıkça gerilimin arttığını hissederek, çok geçmeden kendimizi dokuz bin gürültücü kızdan oluşan hareketli bir kalabalığın içinde bulduk.
Saf bir adrenalin dalgasıyla oditoryumun içinde sürüklendik. Katlanır koltuklarımız seyircilerin yarısı kadar gerideydi ama bu benim için sorun değildi. Karanlık sahneye beklentiyle bakan kızlara baktığımda, kalbimin düz küçük göğsümün içinde çarptığını hissedebiliyordum; bu, hayatımın ilerleyen dönemlerinde fazlasıyla aşina olacağım bir duyguydu.
Sahne karanlıktı ama spot ışıkları ona vurduğunda Elvis oradaydı ve büyülüydü. Kalabalıktan daha önce duyduğum hiçbir şeye benzemeyen bir uğultu yükseldi. Flaş ampulleri patladı. Keşke küçük Kodak Brownie'mizi getirseydim. Elvis, spot ışıklarında parıldayan ve renk değiştiren ünlü altın takım elbisesiyle orada duruyordu.
O muhteşem gülümsemesi ve benimkiyle tamamen aynı renkteki parlak siyah saçlarıyla çok yakışıklıydı. Etrafımızdaki herkes ayağa fırladı ve o kadar histerik bir şekilde çığlık atmaya başladı ki, “Heartbreak Hotel” kelimesini zar zor duyabiliyorduk. Ama oğlum, onun hareketlerini görebiliyorduk; kalçalarını nasıl döndürdüğünü ve bacaklarını titretecek şekilde nasıl salladığını. Ellerinden geldiğince ses çıkarmakla yetinmeyen kızlar daha iyi görebilmek için sandalyelerinin üzerine zıplamaya başladılar, bu da artık Elvis'in yalnızca başını ve omuzlarını görebildiğimiz anlamına geliyordu.
O çığlık atan kalabalığın ortasında olmak, histeriyle birlikte sahneye doğru sürüklenen devasa kalçalı bir gelgit dalgasına kapılmak gibiydi. Herkesin neden bu kadar çılgınca davrandığına dair hiçbir fikrim yoktu. Doğrusunu söylemek gerekirse bu kısmı anlamayacak kadar gençtim (ama ben üç yaş daha büyük olsaydım ve annem de üç yaş daha genç olsaydı bayılırdık). Bu şimdiye kadar yaşadığım en heyecan verici deneyimdi çünkü bir gün ben de o sahnede ilgi odağı olmak istediğimi biliyordum.
Anneme baktığımda sayıma hazırdı. İkimiz de büyülenmiştik. Muhteşem bir kıyafetle o kadar güzel görünüyordu ki, ben de dahil olmak üzere buradaki tüm kızlar arasında Elvis'in onu seçeceğinden emindim.
Duyması için ağzımı kulağına bastırıp elimi üstüne götürdüm ve bağırdım: “Anne, biz de yerimizde durup çığlık atabilir miyiz?”
“Evet” diye yanıtladı, bir genç gibi sırıtarak ve topuklu ayakkabılarını çıkararak. “Hadi, yapalım!” Biz de onu görebilmek için parmak uçlarımızda yükselerek öyle yaptık.
Mutluluktan parlayarak, Elvis'in ben büyüdüğümde benimle evlenemeyecek kadar yaşlı olup olmayacağını, böylece bana her gün şarkı söyleyebileceğini bulmaya çalıştım. Bayan Presley olmayı hayal ederken, altın rengi bir lame bulutun üzerinde süzülürken haftalarca annemle Elvis hakkında konuşmayı bırakamadım.
Cher'in “Cher: The Memoir (Part One)” adlı eserinden alıntıdır. Telif Hakkı © 2024 Cher'e aittir. HarperCollins'in izniyle yeniden basılmıştır.
Kitabı buradan alın:
“Cher: Anı – Birinci Bölüm”
Yerel olarak satın alın Bookshop.org
Daha fazla bilgi için:
Daha